Bailey Elizabeth Panna Serena

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

śliwka w ręce tego szubrawca.
- Dobrze powiedziane! - zaśmiał się Buckworth. - Miałem zamiar zostać, \eby
wyciągnąć cię z tarapatów, w które mógłbyś się wpakować, ale zrezygnuję. Jeśli mę\czyzna
nie potrafi zdobyć zaślepionej kobiety bez pomocy swoich przyjaciół, to lepiej, \eby nie miał
\adnej!
Wyndham wzniósł toast za tę sentencję, dopijając resztę wina, które miał w kieliszku.
Ale gdy przyjaciel go opuścił, opuścił go te\ krótki przypływ energii i sztuczne o\ywienie.
Jeśli Serena nie wyjdzie za niego, będąc w tak rozpaczliwej sytuacji, to znaczy, \e jest mu
zdecydowanie przeciwna. Wtedy mo\e równic dobrze wycofać się i zwrócić swe myśli w
innym kierunku.
Aie uczuć nie pozbędzie się tak łatwo. W ciągu długich godzin nocnych widział przed
sobą jej twarz. Taką, jaka była na początku ostatniego lata. Jak\e odmienna od wyczerpanej,
zgnębionej, bladej twarzyczki, która pozostała mu w pamięci z ostatnich dni. Mogła sobie
mówić, co chciała, ale nie .mogła zaprzeczyć, \e jest głęboko nieszczęśliwa.I gdzieś w głębi
serca tliło się w nim ciche przekonanie, \e jednak jej na nim zale\y.
Mo\e to ono kazało mu wsiąść na konia i pojechać w kierunku Hay Hill po
półgodzinnym wyczerpującym treningu we florecie. Zajechał pod tylne wejście i zawołał
jednego z chłopców pracujących w ogrodzie Laceyów. Dał mu monetę, \eby przytrzymał
konia. Wykorzystując swoje pokrewieństwo z gospodarzami, okrą\ył dom i wszedł do
cieplarni.
Od razu po wejściu usłyszał tu\ obok głos Sereny. Zatrzymał się, by się zorientować,
skąd dochodzi, i uznał, \e z przyległego pokoju. Nagle zaniepokoił go niski męski głos. Przez
moment myślał, \e to Hail-combe, i podszedł parę kroków bli\ej łącznika, biegnącego między
cieplarnią a salonem letnim, w którym Laceyowie zwykli przyjmować przy ładnej pogodzie
swoich gości.
Gdy tylko zbli\ył się do drzwi salonu, rozpoznał, \e ów męski głos nale\ał do lorda
Reetha. Nie chcąc, \eby go zobaczono, stanął tak, by móc podsłuchać rozmowę, sam
pozostając niezauwa\ony. Opłaciło mu się to, choć treść rozmowy ugodziła jego męską dumę.
Szczęśliwie dla Sereny jej ojcu przeszła złość, jeszcze zanim się spotkali. Kuzynka
Laura dobrze się spisała. Lord Reeth był o wiele spokojniejszy i nie wzbudzał ju\ w Serenie
lęku.
- Laura mi powiedziała, \e pojechałeś z panną Lacey, bo się mnie bałaś. Czy tak?
Serena siedziała na białym, kutym z \elaza krześle
wśród palm i innych egzotycznych roślin, które nadawały salonowi wygląd zimowego
ogrodu. O tej porze roku rzadko go u\ywano. Melanie uznała więc. \e to miejsce najlepiej się
nada na rozmowę ojca z córką. Promienie słońca padające przez przeszklone ściany oran\erii
ogrzewały pomieszczenie, a jednak Serena dr\ała. Rozmowa z ojcem mimo wszystko
napawała ją lękiem.
- Tak, tato - odpowiedziała, obserwując, jak nerwowo krą\y po salonie.
Reeth westchnął cię\ko.
- Przykro mi. Byłem wobec ciebie zbyt surowy. - Ku zdumieniu i zakłopotaniu Sereny
zasłonił dłonią oczy, a w jego głosie zabrzmiała nuta bólu. - Moja jedyna córka! Jak\e to
trudno znieść!
Serena wpatrywała się w ojca, nie mając pojęcia, co powiedzieć. Takie zachowanie nie
było w jego przypadku czymś normalnym. I co, na Boga, mógł mieć na myśli? Co musiał
znieść? Po krótkiej chwil; lord Reeth jednak odzyskał równowagę. Westchnął raz jeszcze,
przysunął stojące najbli\ej krzesło i usiadł. Kiedy ponownie spojrzał na nią, uderzyło ją, \e
ojciec jakby się nagle postarzał i wyglądał na zgnębionego. Przez moment nawet zrobiło jej
się go \al.
Odruchowo pochyliła się ku niemu
- Tato, zle się czujesz? jesteś' chory? - zanieno-koiła się.
Baron potrząsnął głową, jakby chciał wyzwolić sio z tego nastroju tak dla niego
nietypowego.
- Nic podobnego - odparł. -- Musimy tę sprawę
zakończyć, Sereno. Nie wypada, byś- uciekała spod opieki własnego ojca. Musisz
wrócić do domu.
Z obawy, by znów nie wzbudzić jego gniewu, Se-rena powstrzymała słowa protestu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki