BWTS

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Trenowałem - uśmiechnął się Beer i Gl�bcke nagle skonstatował, że tak
rozpromienionej twarzy swojego ponurego podwładnego nie widział od tygodni. Widocznie
poczuł krew - pomyślał.
- Co to jest ten chrrr...?
- Pospolity owad. Pełno go w lasach na wiosnę. A jak podpisała folkslistę, to zmieniła
nazwisko na Maikafer*�, i chwała jej za to - relacjonował Beer. - Przyszła na posterunek, żeby
zameldować, że dziewczyna, która wynajmuje pokój w jej domu, wychodziła gdzieś w nocy.
- Czyś ty oszalał, Beer! - krzyknął Gl�bcke. - Co mnie obchodzi, że lokatorka tej...
- Chrabąszcz vel Maikafer - Beer wciąż się uśmiechał, dumny z opanowania wymowy
trudnego słowa i wiedzy o wydarzeniu, której nie miał jeszcze jego szef. - Ona mieszka na...
Rosenstrasse.
Gl�bcke bez słowa zdjął płaszcz z wieszaka i czapkę.
W pokoju komendanta policji wciąż śmierdziało jak w taniej garkuchni. Swąd
przypalonej słoniny mieszał się z wonią potu, oleju do czyszczenia broni i wódki. Gl�bcke
zrzucił płaszcz i usiadł naprzeciw kobiety w chustce, która na jego widok zerwała się na
równe nogi.
- Co pani widziała, pani Maikafer, czy jak tam pani się nazywa?
- Chrabąszcz - podsunął Beer.
- Ja wynajmuję pokój pewnej pannie na Rosenstrasse cztery -Chrabąszcz zaczęła
niepewnie, zerkając to na Gl�bckego, to na Beera.
- Niech pani usiądzie - wtrącił się Beer. - Jesteśmy przyjaciółmi, którzy doceniają pani
zasługi dla pilnowania niemieckiego porządku.
Uspokoiła się trochę i usiadła na brzeżku krzesła. Zsunęła chustkę z włosów
zlepionych potem. Gl�bcke nie mógł się powstrzymać od odwrócenia głowy z obrzydzeniem.
- No, niech pani mówi, niczego nie tając.
- Całkowicie praworządnie wynajmuję pokoje, o czym pan komendant wie - odwróciła
się w stronę drzwi, jakby oczekując potwierdzenia jej słów przez komendanta, który tamtędy
wyszedł. - Biorę za to niedużo, bo właściwie mnie chodzi o pomoc rodaczce. My Niemcy
musimy sobie w takich trudnych czasach pomagać, panie esesmanie...
- Dobrze, do rzeczy - ponaglił ją Beer. - Co było dzisiaj w nocy. Niech pani opowie.
- Ja śpię na parterze, a ten pokój to wynajęłam na strychu, no, powiem, na piętrze.
Budzę się, było nad ranem, bo skrzypnęły schody. Raz skrzypnęły, no nic, mówię,
drewniane, to same skrzypią. Drugi raz, trzeci, więc, mówię, zobaczę, czy tam ktoś się nie
zakrada. Podeszłam do drzwi i przez szparę w futrynie spozieram na schody. Widzę,
panienka Natalia, w płaszczu, chustce schodzi.
Przerwała i popatrzyła uważnie na Gl�bckego, jak pies, który sprawdza, czy dobrze
wykonuje polecenie pana. Widząc zainteresowanie, mówiła dalej:
- Mówię: co ona tak wcześnie wychodzi? Do pracy, czy jak?
*�
der Maikafer (niem.) - chrabąszcz.
- Do kogo pani tak mówiła?
- No, do nikogo, bo mój mąż zmarł, będzie dwa lata temu, jak...
- Niosła coś: walizeczkę, tobołek? - przerwał jej Gl�bcke. Kobieta zmarszczyła brwi,
usiłując przywołać obraz wychodzącej Natalii.
- Plecak miała. Tak, nieduży.
- Widziała pani, dokąd poszła?
- Ano właśnie, dlatego do pana komendanta przyszłam, bo to mnie się wydało dziwne.
Poszła, mianowicie... - Gl�bcke uśmiechnął się słysząc słowo, które nie pasowało do tej
kobiety. Zauważyła jego uśmiech, co poczytała za wyraz sympatii i uznania i nabrała
pewności siebie - ...nie do furtki na ulicę, a wzdłuż komórki i dalej przez ogródek na drugą
stronę. Ja mówię, panie esesmanie, że ona nawet przez płot przelazła. Zaraz potem znikła mi
z oczu, bo ciemno jeszcze było.
- Czyli nie szła Rosenstrasse? - chciał upewnić się Gl�bcke.
- No mówię ...
Gl�bcke spojrzał na Beera, jakby chciał powiedzieć, że o rozstawieniu posterunków
obserwacyjnych porozmawiają za chwilę.
- Zawołaj komendanta! Odwrócił się do Chrabąszczowej.
- Zostanie pani tutaj...
- Boże jedyny! - krzyknęła po polsku, ale natychmiast powróciła do języka
niemieckiego, którym posługiwała się bardzo sprawnie: - Znaczy, jestem aresztowana?! Za
co panie oficerze?!
Załamała ręce i przybrała błagalną pozę. Gl�bcke pokręcił głową.
- Zostanie pani tutaj przez parę godzin, bo ta pani lokatorka może być
niebezpiecznym szpiegiem. Musimy chronić panią - nie mógł wykrzesać w sobie nawet
odrobiny sympatii dla tej kobiety. Jasne, krótko przycięte pasemka włosów wciąż były
zlepione potem, a łzy rozpuszczały tani tusz, który spływał po policzkach, zostawiając
ciemne smużki.
Powinna nazywać się pająk, a nie chrabąszcz - pomyślał. Tacy ludzie, a wielu ich
spotykał w swojej policyjnej karierze, zawsze robili na nim odrażające wrażenie, choć
rozumiał, że są potrzebni, tak jak pająki łowiące muchy i komary.
- Dostanie pani nagrodę, jak się okaże, że ta dziewczyna jest wrogiem Rzeszy -
skłamał, chcąc powstrzymać jej łkanie, tym bardziej że z nosa spływała już strużka śluzu.
Odwrócił głowę, żeby już nie przyglądać się jej twarzy.
- I ja jeszcze powiem, że widziałam ją z oficerem - dodała nagle.
- Gdzie, kiedy?
- Parę dni temu, musiało być w zeszłą niedzielę, bo w kościele widziałam.
- Poznałaby go pani? Jaki miał stopień?
- Tak na pewno to nie wiem...
- Pokażesz jej zdjęcia wszystkich oficerów z zamku - powiedział do Beera i odwrócił
się do komendanta.
- Niech jej pan pilnuje do czasu zakończenia akcji.
- Jezusie słodki! - kobieta znowu zaczęła lamentować po polsku.
- Zabrać ją! - krzyknął Gl�bcke.
Beer zamknął starannie za nimi drzwi, a Gl�bcke pokręcił korbką telefonu. Odczekał
chwilę, aż odezwie się operator, i kazał połączyć z zamkiem.
- Wyślij pluton zabezpieczenia do mnie do komendy policji w Marklissie - rozkazał. -
Akcja bojowa, ale bez zbędnego osprzętu, znaczy saperek, chlebaków, masek gazowych i tak
dalej. Niech wezmą granaty dymne. Na buty niech naciągną skarpety. Mają być tutaj za pół
godziny.
- Zaczekajmy do świtu. Będziemy mieć pewność, że złapiemy ją w domu - powiedział
Beer.
Jorg szedł korytarzem, ale zatrzymał się, gdy mijało go kilkunastu esesmanów,
biegnących jeden za drugim. Gl�bcke często urządzał ćwiczenia swoim ludziom, jednak Jorg
odniósł wrażenie, że tym razem coś jest inaczej. Po sekundzie uzmysłowił sobie, że żołnierze
biegli zbyt cicho, jak na zbrojony oddział. Zwykle słyszał stukot metalowych pojemników na
maski gazowe obijających się o menażki, saperek zawadzających o pochwy bagnetów. Nie
słyszał też charakterystycznego stukotu podkutych butów na kamiennych płytach korytarza.
Odwrócił się za żołnierzami i zobaczył, że na buty mieli naciągnięte grube wełniane
skarpety, które tłumiły odgłos kroków.
Skręcił do gabinetu Gl�bckego i wszedł do sekretariatu.
- Chcę się widzieć z Obersturmbannf�hrerem - powiedział do sekretarki, której twarz
kojarzyła mu się z głową żyrafy. Może ze względu na sposób upinania włosów.
- Nie ma - powiedziała, nie podnosząc głowy znad papierów.
- To szkoda, a kiedy będzie? - Jorg starał się zachowywać naturalnie.
- Wiem tylko, że pojechał do Marklissy.
- To może Untersturmf�hrer Beer...
- Pojechali razem.
Jorg odwrócił się gwałtownie ogarnięty paniczną myślą. Wyszedł na korytarz i
zatrzymał się przy oknie. Widział, jak na podwórzu żołnierze wskakiwali do samochodów.
Czuł ogarniające go przerażenie, choć jednocześnie odrzucał myśl, że esesmani wyruszają po
Natalię. Ale niepokój wracał. Po co, tak wyposażeni, mieliby jechać do Marklissy? Nie miał
wątpliwości, że przygotowali się do bezgłośnego wdarcia się do jakiegoś budynku i
schwytania tam kogoś. Mogło chodzić o zupełnie inną osobę, ale ilu szpiegów może być w [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki