Walter Schellenberg Wspomnienia

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Brytanii, a także jej czołowe osobistości polityczne. Książeczka ta miała także
zawierać wskazówki co do , koniecznych środków, jakie należało podjąć przy
zajmowaniu budynku Ministerstwa Spraw Zagranicznych, Ministerstwa Wojny,
Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i różnych wydziałów służb wywiadowczych. Zadanie
to pochłonęło mi wiele czasu, wymagając zbierania i gromadzenia materiału z
różnych? zródeł, czym zajmował się doborowy sztab moich współpracowników. Po
zakończeniu prac nad tą broszurką, wydrukowano ją w nakładzie 20 000 egz., które
złożono w jednym z pomieszczeń przylegających do mego biura. Spłonęły w 1943 r.
w czasie pożaru, jaki wybuchł podczas jednego z nalotów lotniczych.
Odstąpienie Hitlera od zamiaru inwazji na Anglię mogło być
107
także pośrednio wynikiem jego szczególnego lęku przed wodą. Nie mogłem uwierzyć
własnym uszom, gdy Himmler powiedział mi o tym po raz pierwszy. To zadziwiające
rzekł ale Hitler ma bardzo szczególny lęk przed wodą. Jest przekonany, że
któregoś dnia przydarzy mu się jakieś nieszczęście w związku z tym żywiołem.
Pózniej Himmler opowiedział mi, jak zauważył wielokrotnie, podczas przeglądu
floty lub podczas wycieczek statkiem, że Fuhrera ogarniał stan wielkiego
rozdrażnienia w momencie, gdy statek odpływał od brzegu. Zaczynał nerwowo
chodzić tam i z powrotem, usiłując rozproszyć niepokój zadawaniem pośpiesznych,
nieskoordynowanych pytań. Była to niewątpliwie jakaś fobia i tym tłumaczył
Himmler niechęć Hitlera do wszelkich operacji morskich, co zaważyło też na jego
stosunku do operacji Lew Morski"8
W tym też czasie wyłoniły się poważne różnice zdań między Góringiem a Himmlerem.
Góring nie doceniał brytyjskiej produkcji samolotów, zwłaszcza myśliwców, i całą
strategię opierał na zakładanej przez siebie produkcji miesięcznej rzędu 300
samolotów, podczas gdy służba wywiadowcza Himmlera podawała cyfrę dwa razy
wyższą. Goring- sądził, że możliwe będzie stałe wzmaganie ataków bombowych na
Anglię i że brytyjska obrona
8 Nie zajmując się szerzej dywagacjami Schellenberga na temat lęku Hitlera przed
wodą, warto przytoczyć tu, co na temat zaniechania operacji Lew Morski" pisze
H. G r e i n e r: 29 lipca 1940 r. szef Sztabu Dowodzenia Wehrmachtu generał
Jodl (...) podał do wiadomości szefom Oddziału pułkownikom Warlimontowi i
zwołanym na odprawę kierownikom grup operacyjnych wojsk lodowych, marynarki
wojennej i lotnictwa, pod warunkiem zachowania ściślej tajemnicy, że Fuhrer
zamierza zbrojnie zaatakować Związek Radziecki. Jako uzasadnienie generał Jodl
podał tylko to, że ta rozprawa zbrojna pewnego dnia stanie się tak czy inaczej
nieunikniona. Niemcy muszą bowiem zlikwidować nieustające zagrożenie ze strony
bolszewizmu" (...). Jako przewidywany termin wymienił on przyszłą wiosnę (...).
Pułkownik Warlimont i jego oficerowie zapytali szefa Sztabu Dowodzenia
Wehrmachtu, czy należy przyjąć, że do przyszłej wiosny Anglia zostanie powalona
orfrz czy działania zaczepne przeciwko Rosji byłyby prowadzone, w razie gdyby
ten cel nie został osiągnięty. Generał Jodl odpowiedział, że kampania przeciwko
Związkowi Radzieckiemu będzie wszczęta niezależnie od tego, należy się
bowiem.spodziewać, że pokonanie Rosji wpłynie na Wielką Brytanię bardziej
ugodowo... (op. cit., s. 262 263). Zapis ten wskazuje, iż Hitler, po łatwym i
szybkim (jak sądził) pokonaniu ZSRR, chciał zmusić Wielką Brytanię do przyjęcia
jego warunków, bez trudnej i ryzykownej operacji desantowej.
108
myśliwska nie będzie w stanie zapobiec zniszczeniu portów i ośrodków
przemysłowych. Jednocześnie ewentualną pomoc amerykańską odetnie się zupełnie za
pomocą łodzi podwodnych. W ten sposób Anglia zostanie zmuszona do kapitulacji.
Ten sposób rozumowania oczywiście bardzo odpowiadał Hitlerowi, wyraznie
usztywniając jego stanowisko wobec Wielkiej Brytanii. Poparciem dla tego
stanowiska były też raporty niemieckiego attache wojskowego w Waszyngtonie,
generała von Boettichera, który zupełnie nie doceniał możliwości produkcyjnych
Ameryki i nie rozumiał wydarzeń politycznych, rozgrywających się w tym kraju.
Kiedy Stany Zjednoczone i Kanada podpisały pakt w 1940 r., Boetticher uznał go
za zgoła nieszkodliwy.
Już wtedy Hitler powiedział Himmlerowi i Heydrichowi, że zamierza zostawić
Anglię, aby dusiła się we własnym sosie", a całą potęgę zreorganizowanej
machiny wojennej Niemiec skieruje na Wschód. Przekonany był, że przeprowadzenie
takiego ataku przy użyciu wystarczających sił musi zakończyć się powodzeniem, co
sprawi, że nie będzie problemu wojny na dwóch frontach. W tym też okresie Hitler
sformułował po raz pierwszy koncepcję obszaru euroazjatyckiego" w miejsce
obszaru euroafrykańskiego".
Mylą się ci, co sądzą, że Hitler nie brał pod uwagę możliwości przystąpienia
Ameryki do wojny, gdyż temu właśnie pragnął zapobiec, zalecając przyspieszenie
negocjacji nad zawarciem paktu między trzema faszystowskimi mocarstwami i
stworzenie osi" Rzym-Tokio Berlin. Miał nadzieję, że uda mu się okiełznać
zapędy wojenne Roosevelta grozbą ataku japońskiego9.
ROZDZIAA VIII
Pewnego dnia w czerwcu 1940 r. zadzwonił do mnie jeden z przyjaciół w
Ministerstwie Spraw Zagranicznych, ostrzegając, że mogę się spodziewać wezwania
do starego" (miał tu na myśli Ribben-
9 Stwierdzenie Schellenberga, że Hitler chciał okiełznać wojenne zapędy
Roosevelta" było chyba niezamierzonym akcentem humorystycznym autora
,,Wspomnieńł".
109
tropa). Nie wiedział, o co może ministrowi chodzić, przypuszczał jednak, że
będzie to coś strasznie pilnego.
W południe popłynął ze słuchawki dzwięczny głos Ribbentropa: Drogi Schellenberg,
czy mógłby pan natychmiast wpaść do mojego biura? Ma pan teraz czas, prawda?
Oczywiście odparłem ale czy mógłby mi pan powiedzieć, o co chodzi?
Powinieniem może przynieść ze sobą jakieś materiały, które mogą się okazać
przydatne. Nie, nie rzekł Ribbentrop proszę przyjść natychmiast. Nie jest to
sprawa, o której można rozmawiać przez telefon.
Znając patologiczną zazdrość Heydricha, natychmiast zadzwoniłem do niego i
przekazałem mu treść rozmowy. Heydrich powiedział od razu: Rozumiem, ten pan nie
życzy sobie konsultowania pewnych spraw ze mną. Niech pan tam pójdzie i przekaże
mu ode mnie wyrazy szacunku. Obiecałem Heydrichowi, że zdam mu dokładny raport z
tego, czego ode mnie chciał Ribbentrop.
Ribbentrop przyjął mnie w zwykły- dlań sposób, stojąc za biurkiem z rękami
skrzyżowanymi na piersiach i poważnym wyrazem twarzy. Poprosił, abym usiadł i po
kilku uprzejmych słowach przeszedł do sedna sprawy. Słyszał, że mam różne
kontakty w Hiszpanii i Portugalii i że nawet udało mi się nawiązać rodzaj
współpracy z organami policji tych dwóch krajów. Nie wiedząc, do czego te uwagi
mogą prowadzić, wypowiadałem się bardzo ostrożnie. Niezadowolony z moich
wymijających odpowiedzi, potrząsnął głową i coś mruknął, po czym zapanowała
cisza. Po chwili odezwał się: Pamięta pan oczywiście księcia Windsoru? Czy był
mu pan przedstawiany w czasie jego ostatniej wizyty? Odpowiedziałem, że nie. Czy
dysponuje pan jakimiś materiałami dotyczącymi księcia ? zapytał Ribbentrop.
Nie jestem w stanie teraz udzielić na to pytanie odpowiedzi odparłem. No, a co
pan sam o nim sądzi? Jak ocenia go pan na przykład jako osobistość polityczną?
Przyznałem szczerze, że te pytania są dla mnie zaskoczeniem, i że w tym momencie
nie dysponuję wystarczającymi materiałami, abym mógł dać wyczerpującą odpowiedz.
Widziałem księcia w czasie jego ostatniej wizyty w Niemczech i oczywiście były
mi znane przyczyny jego abdykacji. Wydaje mi się, że Anglicy potraktowali ten [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki