Chmielewska Joanna Wielki diament T.1

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

majętności, poniechała rozrzutności i przerzuciła się na skąpstwo, czego cioteczna
wnuczka, jako dziecko, w ogóle nie dostrzegała. Dopiero poślubiwszy jej syna,
zorientowała się, iż koegzystencja z teściową w żaden sposób nie wyjdzie i młoda
wicehrabina de Noirmont nie będzie miała nic do gadania.
Nie zamierzała się temu poddawać, ale nie miała też ochoty na codzienną
wojnę. Wolała urządzić po swojemu własne gospodarstwo w skromnej, zaled-
wie dziesięciopokojowej willi z ogrodem, gdzie wreszcie czuła się osobą dorosłą.
Zaangażowała służbę, godną zaufania pokojówkę biorąc od babki Dominiki, z ta-
124
lentem znalazła kucharkę, a lokaja naraił jej Marcinek. Zwlekała z wyjazdem do
Francji, ciesząc się swobodą, mąż zaś przeciwko temu nie protestował. Wicehra-
bia de Noirmont miał spokojne usposobienie, w matkę się nie wdał, artystycznie
potrafił nic nie robić, nie nudząc się nigdy, w posiadłości przodków spadały na
niego rozmaite obowiązki, których nie kochał i też wolał oddalić się nieco od
rodziców.
W ten sposób, zwłócząc, ile się dało, i zimę spędzając w paryskim domu, na
dłuższy pobyt w Noirmont przybyli, kiedy Karolina była już w ciąży.
Teraz dopiero w całej krasie objawiły się cechy charakteru starej hrabiny, któ-
ra już we wczesnej młodości zdołała obudzić niechęć teściowej, i Klementyna
z tamtego świata mogła sobie gratulować przezorności. Skąpstwo aktualnej pani
na Noirmont urosło do rozmiarów patologicznych, wydatnie wspomagane zwy-
czajną głupotą.
O żadnych prawdziwych oszczędnościach nie miała najmniejszego pojęcia.
We wczesnej młodości bogata z domu, dokładnie zmarnotrawiła swój posag, wy-
dając pieniądze bez żadnego opamiętania, niszcząc i gubiąc najcenniejsze nabytki
przez niedbalstwo i bezmyślność. Zarazem chciała błyszczeć, imponować i pre-
zentować gest, co wychodziło jej równie głupio, jak kosztownie. Zdołała w pew-
nym stopniu zrujnować męża, mimo iż w owych czasach kasę trzymała Klemen-
tyna.
Po śmierci teściowej nastąpił w niej przełom. Jak niegdyś idiotycznie wyrzu-
cała pieniądze, tak teraz równie idiotycznie zaczęła je oszczędzać. Kazała służbie
wkręcać słabe żarówki w żyrandolach, męża zmuszała do jadania na wyszczerbio-
nej porcelanie, zaniechała przyjmowania gości, usiłowała głodzić krowy i świnie,
żałowała ziarna dla kur, zabraniała wycierać kurze, bo od tego meble się niszczą,
i unikała mycia, żeby nie marnować mydła. Mięso i ryby kazała przechowywać
tak długo, aż się rzetelnie zaśmiardły, owoców zaś nie pozwalała tknąć, póki cał-
kiem nie zgniły. Ograniczała ilość służby, dzięki czemu dom z roku na rok popadał
w coraz większe zaniedbanie i gdzieniegdzie zaczynał się sypać, co znakomicie
podwyższało koszty ewentualnych remontów. Hrabia-małżonek nie protestował,
bo od dawna przywykł do swego miejsca pod pantoflem.
Karolina, w odniesieniu do biblioteki, miała jak najlepsze chęci i mnóstwo
zapału, ale na samym wstępie natknęła się na trudności. Książki stanowiły ciężar
potężny, a dla niej rola tragarza nie była w owym momencie najstosowniejsza.
W obliczu rażącego braku służby do pomocy nie miała nikogo, próbowała posłu-
żyć się mężem, wicehrabia jednakże w uprawianiu lenistwa osiągnął mistrzostwo,
migał się artystycznie i wszystkie siły poświęcił, żeby zniechęcić żonę do tej całej
roboty. Kochać ją kochał, ale pracowitość wstępowała w niego wyłącznie w jednej
dziedzinie, natury czysto osobistej, i tu, rzeczywiście, zapał z niego tryskał. Poza
tym nigdzie.
W rezultacie w ciągu całego pobytu Karolina zdołała uporządkować dwie pół-
125
ki lektur całkowicie współczesnych, te książki bowiem były lekkie, możliwe dla
niej do udzwignięcia. Na tym się skończyło, bo zaraz potem pokłóciła się z te-
ściową wyjątkowo porządnie.
Temat kłótni dla hrabiowskiej rodziny był zdecydowanie nietypowy. Rzecz
poszła o pożywienie. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki